Vrouw aan de top
Sinds een jaar nu mag ik me topvrouw van NHG noemen. Dat is een eer en bovendien een uiterst interessante en afwisselende job. Leiderschap is voor mij die spannende combinatie van groot denken en zelfreflectie. Visie hebben op wat je wilt bereiken en ook hoe je dat samen met collega’s en ketenpartners voor elkaar brengt. Dat vraagt om durven en doen. Niet vanuit een ivoren toren, maar dichtbij mens en maatschappij. Dan kunnen er mooie dingen ontstaan. En zelfreflectie is daarbij niet weg te denken. Het brengt me ook bij de vraag of vrouwelijk leiderschap er anders uitziet dan mannelijk leiderschap. Of maakt het geen verschil? Boeiend vraagstuk waarover veel discussie is en al heel wat managementliteratuur over is verschenen.
Voor mij staan richting geven en inspireren bovenaan, met ambitie en vertrouwen. Samen bereiken we meer, niet voor niets hanteren wij bij NHG de slogan Onze mensen maken het verschil. De balans van richting en verantwoordelijkheid geven is belangrijk, maar niet makkelijk. Natuurlijk wil je een bepaalde kant op en tegelijkertijd mensen ruimte bieden om verantwoordelijkheid te nemen en persoonlijk leiderschap te tonen. Met elkaar dingen durven en doen en elkaar inspireren. Ook jezelf laten zien als mens is voor mij onlosmakelijk verbonden met leiderschap. Dat je aanspreekbaar bent en ook dat je durft naar jezelf te kijken: wat gaat goed en wat zou er beter kunnen? En als je dat deelt dan word je samen sterker.
Bij NHG zijn we een lerende organisatie, continu in ontwikkeling en vernieuwend. Eén van de zaken die wij belangrijk vinden binnen NHG is het adagium Fouten maken mag. Bij ambitie hoort lef. Sterker nog, om te groeien en te ontwikkelen is het maken van fouten onontbeerlijk. Het hangt als streven prominent in onze lunchruimte. Mooie woorden.
Maar wat als het jezelf betreft? Als je zelf inziet dat je een fout hebt gemaakt. In een vergadering was ik te ongeduldig en in mijn frustratie dat een ontwikkeling te langzaam ging, heb ik verkeerde woorden gebruikt. Dit heeft collega’s gekrenkt. Ik kwam daar al snel achter en heb me dit aangetrokken. Met de mensen die het betrof, ben ik het gesprek aangegaan. Ik heb geluisterd en excuses gemaakt. En we hebben ook met elkaar gesproken over de bedoeling en de ambitie, waardoor we dit samen beter kunnen gaan doen. Niet veel later ben ik er in onze organisatie in ons tweewekelijks gezamenlijk overleg, dus ten overstaan van alle medewerkers, op teruggekomen en heb ik uitgelegd dat ook ik fouten maak. Dat het belangrijk is ze te erkennen en ervan te leren. En dat het bespreken ons echt sterker maakt. Walk the talk.
Vanuit de gedachte dat delen je sterker maakt, doe ik dat ook graag hier. Of dat vrouwelijk of mannelijk leiderschap is, mag de lezer bepalen. Voor mij is het in ieder geval essentieel.
Carla Muters -