Roy van den van den Anker
Business Development ManagerAlpina Group
Moeilijk hè, lezen?
Al fietsend voel ik de zweetdruppeltjes langs mijn slaap naar beneden lopen. Op de fiets geen airco zoals in de auto. Fietsen was een goede beslissing om fysiek een beetje in beweging te blijven. Maar het idee om met een zweterig hoofd en in kleding met natte zweetplekken dadelijk in een winkel te verschijnen houdt me echter bezig.
Totdat ik opschrik. “Moeilijk hè, lezen?” Geen idee waar het over gaat, maar gezien de felheid waarmee het mij toegesnauwd wordt moet ik een levenszonde begaan hebben! Ik heb dan ook snel mijn oordeel klaar over de man die het roept. Een man met een sjekkie bungelend in zijn rechtermondhoek, en geen al te fris uiterlijk. Slecht geschoren, sjofele kleding. Niet iemand waarvan ik verwacht dat hij zelf zo scherp op de regeltjes is.
Omdat ik de man inmiddels al gepasseerd ben kost het geen enkele moeite om niet te reageren. Ik kan de impuls onderdrukken, en ben trouwens al bijna bij mijn bestemming. Leven en laten leven dus ????
Een paar minuten later, en geslaagd voor mijn boodschap spring ik weer op de fiets. Ik rijd terug vanuit Amersfoort naar Soest, en merk dat de onbekende man mij toch nog bezig houdt.
Wat heb ik misdaan? Zou het misschien te maken hebben met al die wandelaars die in winkeltempo in de weg lopen terwijl ik hier probeer te fietsen? Ik heb geen bord gezien. Misschien heb ik toch ergens iets gemist, en had de man een punt? Maar de felheid van zijn reactie is niet in verhouding. Verder ken ik hem niet, en hij mij dus ook niet. En daarom besluit ik om het te laten voor wat het is.
Hoe vaak gebeurt dit niet? Dat we geconfronteerd worden met een reactie die we niet kunnen plaatsen. Die voelt als een persoonlijke aanval. Met als gevolg dat we de neiging hebben om ons te gaan verdedigen. En dan is de beste verdediging de aanval, toch? En daarmee creëren we vervolgens een conflict dat eigenlijk niet bestaat.
- Door een antwoord dat we niet verwacht hadden van een collega die eigenlijk gewoon zijn dag niet heeft.
- Door iemand in het verkeer die nogal fel reageert omdat hij zich naar de school van zijn kind haast omdat het kind in de problemen zit.
- Door een reactie op social media van iemand die je totaal niet kent, maar twee jaar coronastress nou eenmaal ergens moet afreageren.
- Door je manager die net van zijn leidinggevende de duimschroeven aangedraaid heeft gekregen omdat de targets (weer) niet gehaald worden.
- Of misschien ben je zelf wel eens na een ***dag vol stress op je werk ’s avonds thuis gekomen en reageer je iets te fel op de liefde van je leven die vraagt waarom je zo laat bent…
Onthoud dan dat de manier waarop mensen reageren voornamelijk iets vertelt over hun leven. Dat de reactie misschien volledig terecht is en dat je inderdaad van je fiets had moeten stappen, maar dat de proportie van die reactie over totaal iets anders gaat. Dat de felheid van de reactie in een heel andere context is ontstaan. En dus vooral over iemand anders gaat, en niet per se over jou. Dat het geen persoonlijke aanval is en je je dus ook niet hoeft te verdedigen.
Bedenk dan eens dat je met jouw reactie het vervolg bepaalt. Gooi jij olie op het vuur met een net zo felle reactie? Of fiets je onverstoord door. Of ga je nog een stap verder door te vragen “Hoe gaat het met je?”, en blus je het smeulende vuurtje? Ik vraag me nog steeds af wat er was gebeurd als ik was afgestapt en dat had gedaan.
Roy van den van den Anker - Je hebt voor een betere financiële wereld niet alleen maar creatieve innovatieve ideeën nodig die de wereld veranderen. Iedereen kan iets veranderen. Heel dichtbij, hier en nu.
